İki gün önce bir hastane odasında doktorla sohbet halindeyim,
Biraz gergin,
Biraz stresli bir halim de yok değil hani…
Çünkü hastaneden içeriye girmek bile insanı huzursuz ediyor..
Refakatçi durumlarını konuşurken,
“Herkesin yanında birileri geliyor mu?” diye öylesine soruyorum doktora;
“Yok”, diyor. “Bazıları yalnız geliyor. Bazıları ise kimsesi olmadığını söylüyor.”
İşte tam bu anda konuşmaya devam etmiş olsam da,
İçimi yakıyor o “kimsem yok” dediklerinin yalnızlığı…
Birileri yalnız yaşarken bu karmaşık dünya da,
Birileri çok şanslı,
Birilerinin hep gariban devam ediyor yaşamları…
Ve ben dönüş yolunda, bu satırları tam yüreğimde hissederek yaşıyorum…
*
Bazen öyle yalnız kalırsınız ki,
Bazı şeyleri asla bazılarına anlatamazsınız!
İçinize akar o sessiz gözyaşınız
Öyle yorgun düşersiniz ki,
Kimse anlayamaz,
Kimseye anlatamazsınız
Her gün büyür içinizde o derin sızı…
Çevreniz iyi sanırken sizi
Kimse görmez, göremez neler yaşadığınızı
‘İyiyim, sen nasılsın’ derken bile
İnsan kalabalığı anlamsız hale gelir
İçinizi yakmaya devam ederken ateşin közü…
*
Kimisinin parası var, hediye alacak bir kardeşi yok…
Kimisinin kardeşi var, arası iyi değil…
Kimisinin babası yok, içinde bir yanardağ taşır!
Kimisinin annesi yok, sevgisi bir türlü tamam olmaz!
Kimisi öksüz
Kimisi yetim
Kimisi garip…
Kimisi çok sever, sevdiği kadar asla sevilmez,
Kimisi sevmez, peşinden koşulur!
Yani dostum
Bu yaşam çoğu yerde paramparça
Acı dolu,
Hüzün dolu
Gözyaşı dolu…
*
Her şey zamanında güzel oluyor.
Zamanı geçince sevginin de anlamı kalmıyor çünkü kullanamıyorsun, işe yaramıyor.
Demirin sıcakken dövülmesi gibi.
İlişkiler de böyle, soğudun mu bir defa, eskisi gibi yakınlaşamıyorsun…
*
En içten sevgimle diliyorum ki,
Hiç kimse yalnız kalmasın,
Hiç kimse bir acıya düşüp derman peşinde koşmasın,
İki günlük bu yaşamda
Tüm insanlar mutlu ve sağlıklı olsun.
