Bir gün uyanıyorsunuz ve hayat size anlamsızlaşmaya, sizinle zıtlaşmaya başlıyor. Farklı olan hiçbir şey yok. Uzun zamandır yapacağınız bir şeyi planlarsınız. Eninde sonunda bitecek diye tat alamazsınız. Sizi mutlu etmesi gerekirken mutsuz eder bu şey. Sonra yürürsünüz. Uzunca bir yolu yorulmadan. Geriye baktığınızda hayattan bir beklentiniz yoktur. Ona rağmen yürürsünüz. Nefesiniz kesilir ve mecaliniz kalmaz,en sonunda yürüyemez hale gelirsiniz. Ayaklarınız gitmez çünkü, yorulmuşsunuzdur. Dinlenmeye ihtiyacınız vardır. Birine laf anlatmak yerine direkt onunla iletişimi kesersiniz. Çünkü önceden ona anlattığınız şeylerin onun için bir önemi olmadığını ve nefesinizi boşuna tüketmemeniz gerektiğini anlarsınız. Tekrar ve tekrar. Kafanızı dağıtmak istersiniz, dışarı çıkarsınız. Her zaman gittiğiniz yerlere yabancılaşırsınız, tek gidememeye, vakit geçirememeye başlarsınız. Hayattaki tüm isteklerinizi kaybedersiniz, yine de gıkınız çıkmaz, neden böyle oldu demek yerine bunu kabullenirsiniz. Bunu kucaklarsınız. Olduğunuz konumdan, içinde bulunduğunuz herhangi bir aktiviteden sıkılırsınız ama yine de o şeyleri yapmaya devam edersiniz. Mecbur değilsinizdir, sadece bunlara alışmışsınızdır. Artık o kadar hassaslaşırsınız ki, ufacık bir bilek burkulmasında eskisi gibi olamayacağınızı, bir daha yürüyemeyeceğinizi düşünürsünüz. Artık olağanüstü durumlara şaşırmaz, bunları beklersiniz. Bir kavgayı önceden kestirebilirsiniz, bir sözün geçerliliğini artık kabul etmezsiniz. Buna rağmen sessiz kalmayı seçersiniz. Halbuki önceden her şeyin üzerine gider savaş verir ve doğru olan şeyi savunurdunuz. Ama öyle bir döneme girmişsinizdir ki, söylenen sözler canınızı kat ve kat yakarken, yine de ses çıkarmamayı seçersiniz. Çünkü kaybetmeyi kucaklayıp ona kapılarınızı açmışsınızdır. Ağladığınızda kimseden çekinmezsiniz artık. Eskiden böyle miydi? Ağladığınızı kimsenin görmesini istemezsiniz. Çünkü insan hep güçlü olmalı. Ne olursa olsun. Ama artık ağlamaktan bile çekinmezsiniz. Ağlamak insani bir duygudur Bazen üzgün olduğumuzdan değil bir şeylere sinirlendiğinizden ağlarsınız... Sahi kim çıkarmış bu 'üzgün insan ağlar' lafını. İnsan sinirlendiğinde de ağlayabilir, ya da bu durum sadece benim için geçerli.
Nerede olursa olsun, yer, zaman, mekan fark etmez. Ağlarsınız işte. Kimseye bağıramazsınız belki. Boşluğa haykırırsınız, dışınıza değil içinize ağlarsınız. Ve tüm bu olan biteni kabullendiğiniz için gelir başınıza tüm şeyler. Sanırım bunun adına 'sessiz kabulleniş' deniyor.
Belki de diğer adları 'olgunluk ya da 'vazgeçiş'tir.
