Yıllar çabuk akıyor. Sevinçler, sıkıntılar, üzüntüler, kayıplar birer birer insanın yaşamında iz bırakarak yerini alıyor. Akan yaşamın muhasebesini, kayıplar döneminde daha iyi yapıyor insan. Kaybettiklerinizin değerini ve eksikliğini daha iyi anlıyor. Hele söz konusu kayıplar bir daha geri gelmeyecekse, o zaman ölümün size yaşattığı acımaz duyguların etkisini, daha derinden için sızlayarak istemeden de olsa idrak ediyor.
Hayata veda eden kayıplar, yaşamınızdaki varlığını size kattıklarını, anımsadıkça üzüntünüz katlanarak artıyor. Bu hafta yaşamın muhasebesine daldım. İçimdeki sıkıntıyı ezmeye çalıştım. Duygularım sel gibi aktı aktı… Yine de yaşama yenilmeden devam edebilmenin yolunu aradım!
Yaşamla hesaplaşırken, zaman su gibi geçerken gözlerimin önünde, benim kocaman çınarlarımın devrilmesine seyirci kalmışım. Canım dediklerim zamanla mum gibi erimiş. Kimileri yavaş yavaş, kimileri birden bire kibrit alevi gibi… Gölgesine sığındığım ağaçların devrilişini izlediğimde hep içim acıyor. Ağaçların devrilişine alışmak, kabul etmek ve bu şekilde yaşamak zorunda olduğunu bilmek çok zor…
Gidenler çok seviliyorsa onlar olmadan hayat çekilmez oluyor… Boyumdan büyük duvarları hep ördüm dört yanıma korunmak için acılardan, düşündüm bazen katlanılacak gibi değil dünya! Susuyorum, acı çekiyorum, gidenleri hep özlüyorum. Kalanlarla da karşılıklı susuyoruz, yüz yüze bakınca yalandan gülümsüyoruz işte ...
Babamı kaybettim. Aslında hastalığına alışmıştım, ama ölümüne değil. Benim kalkanım, dert ortağımdı ve arkadaşımdı babam. Mücadele gücü veriyordu sevgisiyle… Onun yanında iken yaşamın zararlı yanından beni koruyan içimdeki duvara destekti.
Seviyordu beni evlat sevilmez mi, seviyordum onu baba sevilmez mi?.. Daha bedeni yanı başım da iken eksilen gücünü neşesini akan gözyaşlarım geri getiremedi. Her şeye rağmen bu kadar dik duruşu, hep sevgi dolu oluşu ile birlikte benim ona olan sevgimin katlanarak katmerleşmesini sağladı. Babam her şeyimdi. Çınar ağacım, gölgesine sığındığım, iyi ki varsın dediğimdi. Biliyordum ama şimdi daha iyi anlıyorum. O varken güçlüydüm. Üzgünüm ama tek tesellim ona katlanan sevgimin, daha güçlü olmamı sağlayacağı gerçeğini bilmemdi. Çünkü atlattığım tüm sıkıntıları onun sevgisinin verdiği enerji ile atlatmıştım. İyi ki bu yaşıma kadar arkamda dimdik duran bir babam vardı. Bundan sonra da ruhu sevgiyle kuşatmaya devam edecek beni…